Το διήμερο του Hydras Trail Event, τελείωσε. Bρίσκομαι ήδη μέσα στο δελφίνι, τώρα που γράφω αυτές τις σκέψεις, στον δρόμο της επιστροφής. Κοιτάζω τη θάλασσα (γιατί ως τυχερή που είμαι, μου έκατσε θέση παράθυρο) και από το μυαλό μου περνούν όλες οι εικόνες του διημέρου. Από τη στιγμή που ξύπνησα στις 7 το πρωί του Σαββάτου, μέχρι και πριν πέντε λεπτά, που μπήκα στο σκάφος.
Την καταρρακτώδη βροχή στον Κηφισό, την αγωνία μου αν θα έχει απαγορευτικό, την κοπέλα να μοιράζει σακουλάκια για τον εμετό λέγοντας «just in case”, τους περισσότερους συνεπιβάτες σε δύσκολες καταστάσεις! Όταν έφτασα Ύδρα, το νερό να κυλάει σαν ποτάμι στα σοκάκια, τα παπούτσια μου και τη βαλίτσα μου, που έγιναν μούσκεμα μέχρι να φτάσω στο ξενοδοχείο. Στην συνέχεια την αγωνία για πιθανή ακύρωση του αγώνα και την συναισθηματική φόρτιση που ένιωσα όταν άρχισα να ακούω παντού τις λέξεις: «Προσοχή, γλιστράει, τα πράγματα είναι επικίνδυνα». Κι εσύ να μην επιτρέπεται να χτυπήσεις γιατί έχεις να φροντίσεις άλλους ανθρώπους. Την εκκίνηση, την ανηφόρα (ωχ), τις σφυρίχτρες των εθελοντών, το χειροκρότημα των κατοίκων στη διαδρομή, τη μαγευτική θέα, το απέραντο γαλάζιο, τις λάσπες από το Καμίνι μέχρι το λιμάνι, την είσοδο στο πέταλο του λιμανιού και το “πάμε” πιο δυνατά. Και ναι τερματίζεις και είναι ωραία, πολύ ωραία γιατί τα κατάφερες! Και με μικρότερο χρόνο από πέρσι παρά τι δυσκολίες του τερέν λόγω βροχής. Αν αυτό δεν είναι προσωπική ικανοποίηση, τότε πείτε μου πως λέγεται, σας παρακαλώ!
Και ζωγραφίζεται το χαμόγελο στα χείλη μου γιατί ήταν μια πολύ ωραία εμπειρία, που οι περισσότεροι που έχετε τρέξει σε αγώνες και έχετε ζήσει ανάλογες στιγμές, γνωρίζετε πολύ καλά, τι σημαίνει για έναν άνθρωπο να συμμετέχει σε έναν αγώνα και τι συναισθήματά βιώνει.
Όμως σκοπός μου δεν είναι να σας μεταφέρω τα συναισθήματά μου σε αυτό το άρθρο, αλλά κάποιες σκέψεις μου σχετικά με όλο αυτό.
Υπάρχουν που λέτε, πολλοί δρομείς που έχουν τρέξει σε όλους τους αγώνες σχεδόν που υπάρχουν. Ας χρησιμοποιήσω μερικά επίθετα. Οι έμπειροι, οι ικανοί, οι φτασμένοι, οι αναγνωρισμένοι, οι διάσημοι. (στοπ) Αυτοί λοιπόν ΣΥΝΗΘΩΣ, ξεχνούν από που ξεκίνησαν και πως έφτασαν μέχρι εδώ. Και σε αντιμετωπίζουν σαν να περισσεύεις στο χώρο. Σε κοιτούν περίεργα, με απαξίωση, και αν θα μπορούσες να διαβάσεις το συννεφάκι της σκέψης τους θα έλεγε κάτι όπως: «τώρα εσύ τι δουλειά έχεις εδώ;» Δεν θα σου κάνουν like στη φωτογραφία που ανέβασες στο facebook. Μην περιμένεις να ασχοληθούν με τα 5 ψωροχιλιομετράκια ενός «νιάτου»! Δέσμιοι του υπέρμετρου εγωισμού τους.
Υπάρχουν και κάποιοι άλλοι που είναι στο άλλο άκρο. Αυτοί που δεν έχουν καμία επαφή με τον αθλητισμό, που τους αρέσει να ξοδεύουν το χρόνο τους στις καφετέριες και να καπνίζουν και ένα πακέτο τσιγάρα την ημέρα (γούστο τους και καπέλο τους, αν δεν είμαι εγώ ο παθητικός καπνιστής) και που όμως, θα σε κρίνουν κι αυτοί. Θα πουν τώρα, τι θέλει να αποδείξει αυτός; Μας το παίζει αθλητής; Και σιγά το πράγμα…έτρεξε πέντε χιλιόμετρα με μια υψομετρική 500 μέτρα και με βροχή, με κίνδυνο να γλιστρήσει και να τραυματιστεί και όλα αυτά γιατί; «Τι θέλει να μας αποδείξει;» Και θα προσπαθήσουν να απαξιώσουν την προσπάθειά σας και το πιθανότερο είναι να μην σας πουν ότι ένα απλό μπράβο! Και πως να σας το πουν άλλωστε, εάν δεν το νιώθουν;
Βεβαίως υπάρχουν και οι εξαιρέσεις! (Thank God!) Συνάντησα διακεκριμένους αθλητές που δεν γνώριζα καν πριν το event και με αντιμετώπισαν με σεβασμό και μου ευχήθηκαν από καρδιάς καλή επιτυχία. Και φαινόταν. Όχι επειδή έπρεπε, αλλά επειδή το ένιωθαν. Και κυρίως επειδή αυτοί, δεν ξέχασαν από που ξεκίνησαν! Τους ευχαριστώ από καρδιάς για την στήριξή τους.
Φυσικά δεν με επηρεάζει όλο αυτό και εγώ θα συνεχίσω να κάνω αυτό που μου αρέσει παρά τις επικρίσεις. Δεν θα επιτρέψω σε κανέναν να μου χαλάσει τα όμορφα συναισθήματα που έζησα και το ίδιο να κάνετε κι εσείς σε ανάλογες περιπτώσεις. Προστατεύστε τον εαυτό σας. Μην αφήνετε τους άλλους να σας ρίχνουν την ψυχολογία και όταν νιώθετε ότι το κάνουν και συνειδητά, εννοείται ότι πρέπει να απομακρυνθείτε από τέτοια άτομα. Ένας λόγος παραπάνω, να απομακρυνθείτε συνειδητά πρώτα εσείς.
Έτσι είναι και η ζωή μας…ένας αγώνας (δρόμου ή βουνού δεν έχει σημασία), που άλλοι θα τα καταφέρουν λιγότερο και άλλοι περισσότερο. Το σημαντικό είναι να μην ξεχνάει ο καθένας τον στόχο του. Και να εστιάζει σε αυτόν. Για τον καθένα ο στόχος εννοείται πως διαφέρει!
Ο δικός μου προσωπικός στόχος λοιπόν επετεύχθη! Και είναι διττός!
Από την μια είναι καθαρά η προσωπική ικανοποίηση που εισπράττει ο καθένας μας, όταν πετύχει το στόχο του και η ευχαρίστηση που νιώθει με μια αγαπημένη ενασχόληση. Οι περισσότεροι γνωρίζετε ότι αγαπώ την πεζοπορία στο βουνό. Τώρα βλέπω το βουνό μέσα από το trail.
Η άλλη πλευρά έχει να κάνει με το παράδειγμα. Και δεν εννοώ κάτι άλλο, από το να δώσω το παράδειγμα στα παιδιά μου! Να αγαπούν τον αθλητισμό! Να μην σταματήσουν να αθλούνται. Να κάνουν αυτό που αγαπούν και τους αρέσει. Να μην τα παρατάνε, παρά τις αντιξοότητες, να μάχονται στη ζωή τους. Για τα θέλω τους και τις αξίες τους. Να ξέρουν ότι ποτέ δεν είναι αργά, ότι δεν υπάρχουν όρια και να κυνηγούν τα όνειρά τους. Να μην τους νοιάζει τι λέει ο κόσμος! Να είναι εστιασμένοι στον δικό τους προσωπικό στόχο!
Συντάκτης: Ειρήνη Μπαμπαλή
Healthy life, better life!!!