Ο θυμός από όλα τα συναισθήματα αποτελεί εκείνο που έχει περισσότερο δαιμονοποιηθεί. Πόσες φορές έχουμε ακούσει «Σταμάτα να θυμώνεις», ή «πάλι θύμωσες» και ίσως ως γονείς να είναι εκφράσεις που συχνά χρησιμοποιούμε στα παιδιά μας. Οι περισσότεροι από εμάς συνδέεουμε τον θυμό με προβληματική συμπεριφορά και είτε αποφεύγουμε να τον λεκτικοποιήσουμε συσσωρευοντάς τον, είτε όταν τον εκφράζουμε, συνήθως το κάνουμε με έναν παρορμητικό και βίαιο τρόπο που νιώθουμε κακοί και ένοχοι.
Εντούτοις ο θυμός είναι ένα ζωτικότατο συναίσθημα,μια κινητήριος δύναμη για τη ζωή, ένας εσωτερικός πληροφοριοδότης, ο καλύτερός μας φίλος, που μας ωθεί σε δράση, όταν ενεργοποιείται ο προσωπικός συναγερμός ασφάλειάς μας.
Συνήθεις λόγοι και αιτίες που μπορούν να θέσουν σε ενέργεια τον θυμό μας, είναι: όταν κάποια από τα προσωπικά μας όρια, αυτά που πλαισιώνουν την ταυτότητά μας παραβιασθούν, όταν δεν καλύπτονται οι προσωπικές μας ανάγκες και επιθυμίες, όταν άλυτα θέματα από το παρελθόν μας κρατούν θυμωμένους. Ακόμη μια σοβαρή απώλεια μπορεί να μας θυμώσει, αφού ο θυμός αποτελεί ένα από τα στάδια στα οποία εισέρχεται κάποιος που πενθεί. Επίσης τα ψυχικά τραύματα, μια πληγή που χρονίζει μπορεί να συσσωρεύσει και να δημιουργήσει μια κύστη θυμού.
Ο θυμός συνήθως έχει υφάνει ένα κάλυμμα κάτω από το οποίο μπορούν να βρίσκονται πολλά άλλα συναισθήματα όπως λύπη, φόβος, ενοχή, τα οποία και παραγνωρίζονται.
Είναι χρήσιμο όταν σκεφτόμαστε γύρω από την έννοια του θυμού να προσπαθούμε να διαχωρίζουμε και να διακρίνουμε την πηγή, τον τρόπο που με τον οποίο εκφράζεται και κυρίως να εισερχόμαστε σε μια ουσιαστικότερη κατανόησή του, που σχετίζεται με το τι έρχεται να μας πει.
Διαβάστε επίσης:Τι είναι η ενσυναίσθηση και πως θα σε βοηθήσει σύμφωνα με τον ψυχολόγο.
Αυτό που μπερδεύει και αποπροσανατολίζει τους περισσότερους από εμάς είναι ότι ξεκινούμε εξαρχής με την απαξίωσή του και αυτό μας κάνει να τρέχουμε να σκεφτούμε πως θα τον διαχειρισθούμε. Αν προσπαθήσουμε λοιπόν αντί να τον ελέγξουμε, να τον ακούσουμε, χωρίς να μπούμε σε κριτική και αξιολόγηση αν είναι σωστό ή όχι σαν συναισθημα, αν είναι δίκαιο ή αν ταιριάζει ή όχι στην περίσταση.
Χρειάζεται να συμπλεύσουμε με τον θυμό μας, χωρίς αντίσταση για να αναγνωρίσουμε τι έχει να μας πεί.
Αν ήταν ένας καλός μας φίλος και όχι αντιπαλός μας δηλαδή, τί μήνημα θα μας έστελνε; Πού χρειάζεται να εστιάσουμε περισσότερο, σε ποιά μας ανάγκη ή επιθυμία, τι στην ουσία παραγνωρίζουμε;
Συνεχίζεται…………..
Γράφει η Λύτρα Έφη,κλινική κοινωνική λειτουργός – Ψυχοθεραπεύτρια (Msc ). Πλήρες βιογραφικό στους αρθρογράφους.