Ο θυμός ως ένα προιόν αλληλεπίδρασης εισέρχεται και χρωματίζει τις μεταξύ των ανθρώπων σχέσεις . Η κυρίαρχη αντίληψη εστιάζει στο ότι πρέπει κανείς να τον καταστείλει και να τον αποφύγει, εκλαμβάνοντάς τον ως κάτι καταστροφικό και βλαπτικό. Η καταστολή του θυμού σύμφωνα με έρευνες έχει συνδεθεί με αύξηση της πίεσης του αίματος και με σωματικά προβλήματα. Ωστόσο κάποιος που φεύγει από μια σχέση αθόρυβα και ξαφνικά, η σιωπή και η δημιουργία απόστασης μπορεί να αντιστοιχούν στον θυμό του για αυτά που δεν μπορούν να λεχθούν και να μπουν σε ανοιχτή επικοινωνία.
Διαβάστε επίσης: Ψυχολογικά οφέλη της άσκησης!
Ο θυμός δεν είναι επιθετικότητα. Εντούτοις μπορεί να εκδηλώνεται με ένταση και με τρόπο που να βιώνεται ως κάτι τρομακτικό από τους άλλους. Ο σύζυγος για παράδειγμα μπορεί να απαντά με θυμό απένανι στη σύζυγο που μένει αποτραβηγμένη από την σχέση τους. Τα παιδιά μέσω μιας θυμωμένης φωνής μπορούν να δηλώνουν την δυσαρέσκειά τους για την έλλειψη εγγύτητας και ζεστασιάς στις μεταξύ των μελών σχέσεις.
Στις παραπάνω περιπτώσεις η στάση απέναντι στο θυμό αν δεν υπερβεί το αρχικό στάδιο για να πάει παραπέρα, μπορεί να γίνει η αρχή μιας προβληματική κατάστασης, όπου γύρω από αυτόν μπορεί να οργανώνονται και να προστίθενται μεγαλύτερες δυσκολίες.
Αποκωδικοποιώντας τον θυμό μας μπορούμε να έρθουμε σε επαφή με τις πραγματικές και βαθύτερες ανάγκες, τα ματαιωμένα όνειρα και τις οδυνηρές μας απώλειες που μπορούν να αφορούν ιδέες, πρόσωπα, συναισθήματα, καταστάσεις.
Η στάση μας χρειάζεται να περιβάλλεται από την έννοια της χρησιμότητάς του που θα επιτρέψει να ανοιχθεί μέσα μας ένα πλαίσιο εσωτερικού διαλόγου. Αυτό θα δώσει τον κατάλληλο χώρο ώστε μέσα σε ένα κλίμα αποδοχής να αποκαλυφθούν όλα τα υπόλοιπα συναισθήματα, αυτά που καλύπτει και εμποδίζει την ελεύθερη εκφρασή τους.
Με αυτό τον τρόπο θα αρχίσει να μειώνεται η αυτοματοποιησή του, αφού θα διευρύνεται το τοπίο και θα εμπλουτίζεται και από άλλα συναισθήματα. Σε αυτό θα βοηθούσε αν θέταμε το παρακάτω ερώτημα:
Αν ο θυμός ήταν ένας καλός φίλος τι θα μας συμβούλευε; Για παράδειγμα ο θυμός ενός εφήβου μπορεί να είναι χρήσιμος γιατί εξυπηρετεί την ανάγκη του για αυτονομία και διαφοροποίηση.
Το κλειδί για να είμαστε σε θέση να εκφράζουμε τον θυμό μας με ένα ώριμο και επεξεργασμένο τρόπο είναι η αποδοχή του. Μέσα από αυτον τον δρόμο, σαν πραγματικά πρόσωπα θα είναι δυνατόν να συμπλέουμε μαζί του χωρίς ανταγωνισμό και να αποκτήσουμε μια σχέση στην οποία βρισκόμαστε πολύ περισσότερο σε μια επαφή μαζί του, παρά στην αίσθηση ότι έχουμε τον απόλυτο έλεγχό του.
Κλείνοντας θα λέγαμε σίγουρα ότι δεν υπάρχει μαγικό αντίδοτο, το ιδανικό αντίδοτο στο θυμό είναι η κατανόηση και η αποδοχή του!
Διαβάστε το α μέρος του άρθρου: Θυμός: ο εσωτερικός πληροφοριοδότης που μας ωθεί σε δράση.
Γράφει η Λύτρα Έφη,κλινική κοινωνική λειτουργός – Ψυχοθεραπεύτρια (Msc ). Πλήρες βιογραφικό στους αρθρογράφους.