Ευγνωμοσύνη, στάση ζωής & κατά της κατάθλιψης.

απο Irene's Healthy Life

Μία κρύα χειμωνιάτικη μέρα, όλοι εμείς που βρισκόμαστε μέσα στα σπιτάκια μας και στην ζεστή θαλπωρή που έχουμε φτιάξει, θα πρέπει να νιώθουμε ευγνωμοσύνη.Σκεφτείτε μόνο για μια στιγμούλα, όλους όσους είναι αναγκασμένοι να βρίσκονται εκει έξω στο κρύο. Και μάλιστα πολλοί από αυτούς χωρίς καν τα απαραίτητα….ζεστά ρούχα, τροφή.

Η ευγνωμοσύνη, δεν είναι μόνο να λες «ευχαριστώ» ή «παρακαλώ». Σχετίζεται με τα θετικά συναισθήματα που λαμβάνουμε όταν καλά πράγματα έρχονται στον δρόμο μας, όταν εκτιμάμε όσα συμβαίνουν γύρω μας, χωρίς να τα θεωρούμε δεδομένα. Είναι ένα συναίσθημα που πηγάζει από μέσα μας. Στην πραγματικότητα όμως συνιστά επιλογή και στάση ζωής. Μπορεί ακόμη να επηρεάσει τον εγκέφαλο σε βιολογικό επίπεδο ακριβώς όπως ένα αντικαταθλιπτικό. Ενισχύοντας τους νευροδιαβιβαστές ντοπαμίνη και σεροτονίνη μας προκαλεί το αίσθημα της ευφορίας.

Χαμογελάστε και σκεφτείτε πόσο τυχεροί και ευλογημένοι είστε. Να τα λέμε κι αυτά γιατί τα θεωρούμε δεδομένα. Καλημέρα!

Σας παραθέτω ένα απόσπασμα από το βιβλίο του Μιχάλη Κατσιμπάρδη  «Δυο χειμώνες κι ούτε ένα καλοκαίρι», που μου έδωσε και την έμπνευση για αυτή την ανάρτηση.

Πώς, όμως, στ’ αλήθεια ν’ αντιμετωπιστεί ένα ακραίο φυσικό φαινόμενο, όπως ήταν η τσουχτερή, διαπεραστική, υγρή παγωνιά, από ανθρώπους που ούτε εξοικειωμένοι σ’ αυτό το κλίμα ήταν και κυρίως ούτε εφοδιασμένοι με τα στοιχειώδη έστω μέσα προστασίας; Τους συνέλαβαν, όλους ανεξαιρέτως, μέσα στο καυτό ελληνικό καλοκαίρι, με τα λευκά βαμβακερά πουκάμισα και τα πάνινα ή λινά παντελόνια τους. Ελάχιστοι είχαν κάτι παραπάνω.
Ο Κωστής ευγνωμονούσε τη μάνα του για το πουλόβερ, αλλά ακόμα κι αυτό δεν ήταν αρκετό. Ένα ανοιξιάτικο πουλόβερ, υγρό τις πιο πολλές φορές, δεν κάνει τη μεγάλη διαφορά σε θερμοκρασίες που βρίσκονταν κοντά στο μηδέν. Το κουβαλούσε βέβαια παντού μαζί του. Ήταν το βαρύ παλτό του και το μαλακό του μαξιλάρι. Ήταν το ζεστό κασκόλ του και τα χοντρά του γάντια. Η ζεστασιά του πήγαζε από τα χέρια που το φτιάξανε κι όχι τόσο απ’ αυτό το ίδιο.
……………….

Οι ελάχιστες ηλιόλουστες μέρες είχαν περισσότερη παγωνιά από τις συννεφιασμένες. Το κρύο τότε περόνιαζε τα κόκαλα. Οι όμηροι ανακάλυψαν έκπληκτοι ότι η έκθεσή τους στον ήλιο δεν τους πρόσφερε περισσότερη θαλπωρή από ό,τι τα σκιερά μέρη. Ο χειμωνιάτικος ήλιος, σε αντίθεση με την πατρίδα, τους χάριζε μόνο φως, όχι ζεστασιά.

Γι’ αυτό συχνά χτυπούσαν ρυθμικά με τα χέρια τα πλευρά τους, μπας και ζωντανέψουν το παγωμένο τους κορμί. Βάδιζαν με μικρά νευρικά βήματα για να αναγκάσουν το αίμα τους να κυκλοφορήσει και κυρίως παρακινούσαν τον διπλανό τους που κοκάλωνε, ακίνητος και απαθής, να κάνει το ίδιο, για να μη χαθεί.
Δούλευαν πολλές φορές μουσκεμένοι μέχρι το μεδούλι από την ατέλειωτη βροχή. Το κορμί ασήκωτο, νικημένο από το βάρος, τα βρεγμένα ρούχα τους βαρίδια, κολλημένα πάνω στο δέρμα έκαναν την κίνηση εφιάλτη, η μέση άκαμπτη, θαρρείς κι ανήκε σε ταλαιπωρημένους υπερήλικες.

……………….

Σέρνονταν πάνω στο παγωμένο χιόνι, θρυμματίζοντας μέσα σε εφιαλτικούς ήχους τις κρούστες του πάγου, ή βούλιαζαν στη λασπωμένη γη, προσπαθώντας να ξεκολλήσουν τα εξαθλιωμένα παπούτσια τους από το τέλμα. Κάθε τους βήμα ένα βάσανο, τα πόδια ασήκωτα από την κολλημένη λάσπη, σαν αλυσοδεμένα.
Τα παπούτσια ήταν πολύ σημαντικά για την επιβίωσή τους. Όποιος τα έχανε ή του τρυπούσαν στον πάτο –πράγμα όχι πολύ σπάνιο– κινδύνευε σοβαρά από κρυοπάγημα, που χωρίς φροντίδα οδηγούσε ακόμα και στον θάνατο. Ορισμένοι βρήκαν και έβαλαν άχυρο στον πάτο των φθαρμένων παπουτσιών τους, άλλοι πανιά ή χαρτιά.
……………………………….

Ο Κωστής χαιρόταν με την προνοητικότητά του να διαφυλάξει μέχρι τέλους ως κόρη οφθαλμού το πουλόβερ της μάνας του. Η ανεκτίμητη αξία του δεν ήταν πλέον μόνο συναισθηματική. Είχε ένα όπλο παραπάνω από αρκετούς άλλους στον καθημερινό πόλεμο με τα φυσικά φαινόμενα.
……………………………………

Ο Κωστής έμαθε, όπως οι περισσότεροι, να θεωρεί πολύτιμο –και όχι απλώς χρήσιμο– οτιδήποτε λογάριαζε άχρηστο και περιττό στην ελεύθερη ζωή του. Γι’ αυτόν τώρα, εκείνο το συρμάτινο κομμάτι για να δέσει αρχικά το διαλυμένο του παπούτσι ήταν σανίδα σωτηρίας, ένας σπάγκος για να δέσει το παντελόνι, μια και η μέση του δεν ήταν ικανή να το συγκρατήσει, δεν είχε μόνο πρακτική αξία αλλά ήταν και ζήτημα αξιοπρέπειας, ένα κομμάτι παλιάς εφημερίδας λύτρωση, γιατί προστάτευε αποτελεσματικά το κορμί από τον παγωμένο άνεμο.
Η ευρηματικότητα μπήκε στην υπηρεσία της επιβίωσης.
Μέσα στην καθημερινή δίνη των προβλημάτων τους, οι πιο πολλοί περίμεναν καρτερικά να τους αφήσει ο χειμώνας για να πάρει μαζί του αυτόν τον ανίκητο εχθρό τους, το κρύο. Για να έχουν μια έγνοια λιγότερη, τις λιγοστές ελπίδες τους πιο ζωντανές…

Healthy life, better life!!!
Eπισκεφτείτε μας στο www.ireneshealthylife.com

 

 

Διαβάστε ακόμη

Αφήστε το σχόλιό σας

Αυτός ο ιστότοπος χρησιμοποιεί cookies για να βελτιώσει την εμπειρία σας. Υποθέτουμε ότι συμφωνείτε με αυτό, αλλά μπορείτε να εξαιρεθείτε αν το επιθυμείτε. Αποδοχή Περισσότερα

Πολιτική απορρήτου και cookies